Ik beloofde u in mijn vorige column om terug te komen op de Morningstar European Investment Conference in Wenen. Zoals altijd bij conferenties zijn er sessies die wat minder zijn, maar ook momenten die je je voor altijd zult herinneren. Voor mij was de vrijdagochtendsessie met Nick Leeson, de rogue trader die zakenbank Barings in 1995 te gronde richtte, een van de hoogtepunten.
Het was een surrealistisch beeld om de man die zoveel op zijn geweten heeft, die voor altijd in verband wordt gebracht met (mega) fraude, die regelmatig wordt uitgejoeld op bijeenkomsten zo voor je te zien staan. Op een manier die mij (en vele anderen in de zaal) deed voorkomen alsof hij echt spijt heeft van hetgeen hij in het verleden heeft gedaan.
Ik ben geen psycholoog en wellicht ben ik door Leeson net zo in de maling genomen als zijn superieuren destijds (de beurstoezichthouders, de risk en compliance officers) die allemaal met een kluitje in het riet werden gestuurd toen ze onraad rookten. En zich -met name door onbekendheid met de materie- ook het riet in lieten sturen. Maar toch, ik had het idee dat deze man heel goed doorhad dat hij fout was geweest en ook echt spijt had van de ravage die hij had aangericht.
Wat me nog het meest trof was zijn omschrijving van de permanente angst die Leeson aan de ene kant had vanaf het moment dat hij zijn eerste fraduleuze handeling pleegde -al in 1992- en aan de andere kant het euforische gevoel dat hij kreeg als hij een van de eerdergenoemden mensen weer om de tuin had geleid.
Uiteraard kwam vooraf de vraag van een aantal conferentiedeelnemers waarom Morningstar deze man had uitgenodigd? Wilden wij wel met hem geassocieerd worden? Achteraf verstomde deze kritiek. Temeer, daar Leeson als inleider van een aantal sessies over regelgeving en risicomanagement heel goed wist aan te geven hoe er vandaag de dag, ruim 15 jaar nadat hij werd opgepakt, nog veel te verbeteren is op dit gebied.