Hoewel ik vandaag het liefst een ode had geschreven aan het oeuvre van de vandaag zes jaar geleden overleden King of Pop Michael Jackson, of over de fusie - overname - van Ahold en Delhaize (waaraan ik goede herinneringen bewaar uit mijn drie jaar in Brussel), ben ik bang dat het toch maar weer over Griekenland moet gaan.
Barroso
Ik doe dit niet als econoom, hoewel ik in mijn eerste baan als macro-econoom bij ABN Amro onder andere de Griekse economie mocht analyseren. Eerder dit jaar sprak de voormalig president van de Europese Commissie José Manuel Barroso op de nieuwjaarsbijeenkomst van Robeco. In zijn presentatie refereerde hij aan een bijeenkomst die hij een aantal jaar eerder had georganiseerd met een aantal vooraanstaande bankeconomen. Tijdens die bijeenkomst was de vraag aan de orde gekomen of ze verwachtten dat Griekenland in de eurozone zou blijven of eruit zou gaan. Alle bankeconomen minus één had aangegeven te verwachten dat Griekenland de eurozone zou verlaten. Iets wat toen in ieder geval niet gebeurde.
Politieke dimensie
De les van Barroso was, dat economen vaak een wat eenzijdige blik op de werkelijkheid hebben en te weinig rekening houden met de "politieke dimensie". Want, zo sprak hij begin dit jaar, politici hebben altijd de wil om eruit te komen. Zelfs als de situatie er - voor economen? - uitzichtloos uitziet, proberen politici een oplossing te vinden.
Ik ben benieuwd! Daar waar deadline na deadline verstrijkt en wij steeds maar denken dat het uur U nu echt is aangebroken voor de Grieken, blijkt er steeds weer een nieuwe deadline te zijn…. Maar goed, met de politieke les van Barroso in mijn achterhoofd zou niets meer mij verbazen.
Lees ook
Griekenland, wie durft?
Het is een kwestie van dagen dan wel uren of Griekenland wordt gered, of niet. Ondanks de immense problemen in het land zijn er toch beleggingsfondsen die hun vingers durven branden aan Griekse aandelen. Hier zijn zeven lefgozers onder fondsbeheerders.