De COVID-19 pandemie heeft een economische crisis gecreëerd die beleggers in een nieuwe realiteit heeft gebracht. Aandelen zijn in recordtempo van een klif gevallen. Ze stuiteren op dagbasis heen en weer. Dat roept herinngingen op aan de financiële crisis in 2008. Maar terwijl toen vooral bankaandelen werden getroffen, worden nu uiteenlopende industrieën fors geraakt door de wereldwijde pandemie, die de wereld abrupt op slot gooide.
Hoewel sommige bedrijfstakken, zoals de gezondheidszorg, supermarkten, food delivery, producenten van huishoudelijke goederen en persoonlijke verzorgingsproducten samen met e-commerce en softwarebedrijven beleggers een schuilplaats boden, werden risico’s afgebouwd en aandelen over de breedte verkocht. Ook dividendaandelen, doorgaans een veilige haven in moeilijke tijden, werden van de hand gedaan. En niet zonder reden.
Vertrouwenssignaal
Dividend is een belangrijke component in het totale rendement dat een belegger kan realiseren op een aandelenbelegging. Koerswinst en valutaschommelingen zijn de andere componenten. Onderzoek laat zien dat over een lange horizon het dividend dat een bedrijf betaalt een prominente rol speelt in het totaalrendement.
Dividend geeft beleggers ook een stukje zekerheid. Bedrijven die zich committeren aan het jaarlijks uitbetalen van dividend geven daarmee een signaal af naar beleggers. Het uitkeren van zo’n betrouwbaar dividend geeft namelijk aan dat het management verwacht dat het bedrijf voldoende kasstroom zal genereren om het dividend te kunnen uitbetalen en het liefst ook in de toekomst te kunnen verhogen.
Kortom, dividend is een vertrouwenssignaal. Een vertrouwen dat bedrijven veel waard is, waardoor het schrappen van het dividend een ultieme beslissing is om een bedrijf door moeilijke tijden te loodsen.
De afgelopen jaren zijn beleggers royaal beloond door bedrijven in de vorm van dividenduitkeringen. De Janus Henderson Global Dividend Index representeert de dividendbetalingen van de 1200 grootste dividendbetalers wereldwijd op basis van marktkapitalisatie. Deze graadmeter bereikte vorige jaar de hoogste stand ooit, waarbij de 1200 bedrijven in 2019 in totaal 1,43 biljoen dollar aan dividend distribueerden naar aandeelhouders.
Over de afgelopen 10 jaar hebben deze bedrijven een duizelingwekkend bedrag van 11,4 biljoen dollar als dividend uitgekeerd, een stijging van 97% ten opzichte van 2010.
Verschillende typen dividendverlagers
In 2020 zal hier echter fors het mes in worden gezet. De wereldwijde lockdown en de daaruit voortvloeiende significante daling van de economische activiteit betekent dat bedrijven mogelijk niet de kasstroom kunnen genereren om de royale dividenden te blijven betalen.
Diverse bedrijven hebben al aangekondigd het dividend op te schorten, te verlagen of helemaal te schrappen. Normaal gesproken moet de reden voor een verandering van het dividendbeleid gezocht worden in een verslechtering van de balans of kasstroomgeneratie, maar nu is daar bij diverse bedrijven die beleggers hebben teleurgesteld nog helemaal geen sprake van. Er zijn dan ook verschillende typen dividendverlagers.
1. Uit noodzaak
Bedrijven die als gevolg van de pandemie hun omzet zien instorten, of die na de implosie van de olieprijs een acuut kasstroomprobleem hebben, verlagen hun dividend vanuit financiële noodzakelijkheid.
Ook bedrijven die hoge vaste lasten hebben of veel schulden zijn kwetsbaar. Ze kunnen dan niet anders dan het dividend verlagen of schrappen, om hun overlevingskansen te vergroten. Van deze dividenduitkeringen is het de vraag hoe snel ze hervat zullen worden. En wanneer dat gebeurt, zal dit waarschijnlijk op een veel lager niveau zijn dan de meest recente dividenduitkeringen. Voorbeelden vinden we in de oliesector of in de luchtvaart.
2. Uit voorzichtigheid
De meeste bedrijven lijken echter niet in acute nood te zitten. Ondanks dat hun omzet en kasstroom geraakt worden door de crisis, zijn hun balans en kasstroomgeneratie robuust genoeg om het dividend te blijven betalen. Het zijn bedrijven met voldoende financiële flexibiliteit. Of bedrijven die een lage pay-out ratio hebben, dus verhoudingsgewijs een laag percentage van hun winst als dividend uitkeren, waardoor ze het dividend kunnen handhaven bij een winstdaling door de pay-out ratio te verhogen.
Het is daarom meer uit voorzichtigheid dat ze besluiten om een stap terug te doen. Deze dividenden gaan tijdelijk met sabbatical, maar zijn voor de lange termijn houdbaar indien de crisis niet langdurig aanhoudt.
In dat geval kan een dividendverlaging op de korte termijn goed zijn voor de perspectieven op lange termijn, en hoeft de verlaging dus niet per se een teken van zwakte te zijn. Voorbeelden vinden we in de retailsector en binnen nutsbedrijven.
3. Onder druk van toezichthouders
De derde categorie is unieker. Dit zijn de bedrijven die onder druk van regelgevers, toezichtsorganen en de politiek hebben besloten om hun dividenduitkering uit te stellen en zo mogelijk af te stellen. Het betreft hier bedrijven die een grotere kans hebben om in de problemen te komen, maar ook financieel robuuste bedrijven die prima in staat zijn om het dividend te betalen.
Normaal gesproken bepaalt het management van een bedrijf of en zo ja hoeveel dividend er wordt uitbetaald. Maar nu is er dus een andere actor die op basis van een dwingend advies de beslissing van het uitkeren van een dividend beïnvloedt.
Een sprekend voorbeeld zijn banken en verzekeraars, die zijn opgeroepen door toezichthouders om hun dividenduitkering al dan niet tijdelijk te staken. Een oproep waar veel financials gehoor aan hebben gegeven, ondanks hun veel sterkere kapitalisatie dan ten tijde van de financiële crisis in 2008.
Het betekent dat dividendbeleggers midscheeps geraakt worden door de pandemie, versterkt door het olieconflict dat heeft geleid tot een historische prijsval voor het zwarte goud. Financials, de traditionele hoeksteen van veel dividendportefeuilles, werden hard afgestraft nadat ze bekendmaakten hun dividendbetaling uit te stellen. Ook olieproducenten bekleden in diverse dividendportefeuilles een prominente positie.
Twee voorbeelden
Beleggingsfondsen met bovengemiddelde blootstelling aan deze sectoren hebben, een overweging in Europa of opkomende landen en een onderweging in de grootste marktkapitalisaties van het universum, zijn achtergebleven bij hun concurrenten.
Zo zien we dat het Kempen Global High Dividend Fund in het eerste kwartaal dramatisch heeft gepresteerd (-30,6%), door de sterke waarde-focus, de blootstelling aan sectoren die hard geraakt zijn door de crisis, de allocatie naar mid- en small-caps en de onderweging van de Verenigde Staten.
Een veel defensiever fonds daarentegen, zoals DWS Top-Dividende, heet zichzelf goed staande heeft gehouden (-16,4%). Dit is te danken aan de grote blootstelling aan large-caps, een hogere kaspositie en de bovengemiddelde blootstelling aan defensieve sectoren.
Een heftige periode als deze kan op de korte termijn een deuk in het track record – en wellicht in het vertrouwen van een fondsbeheerder – slaan. Toch is het van belang om juist in moeilijke tijden vast te houden aan een beproefd concept.
De beheerders van Kempen voeren hun strategie al twee decennia consistent uit. Het team heeft in die periode sterke en zwakke momenten meegemaakt, maar is altijd loyaal geweest aan hun basisprincipes en beleggingsfilosofie. Dat vertrouwen heeft het fonds door moeilijke perioden geloodst en geeft ons het vertrouwen dat het team dat dit keer wederom zal lukken. De onderliggende kwaliteit in het team en het beleggingsproces legt daarvoor de basis. En die is onveranderd solide.
Kempen Global High Dividend ontkomt dan ook niet aan de dividend sabbatical die veel bedrijven hebben genomen, maar het fonds is desondanks gewoon van plan om dividend uit te keren. De huidige situatie is voor ons absoluut geen reden om ons kwalitatieve oordeel te herzien. De Gold Morningstar Analyst Rating blijft dan ook gehandhaafd.
Lees ook eerdere columns:
